சிந்து சமவெளி நாகரிகத்திலிருந்து பண்டைய டி.என்.ஏ இந்தியாவின் ராகிகரி தொல்பொருள் தளத்தில் புதைக்கப்பட்ட இந்த நபரில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. வசந்த் ஷிண்டே கிட்டத்தட்ட 5000 ஆண்டுகள் பழமையான பெண்ணின் மரபணு நவீன இந்தியர்களை பண்டைய நாகரிகத்துடன் இணைக்கிறது எழுதியவர் மைக்கேல் பிரைசெப். 5, 2019, பிற்பகல் 2:00 மணி பண்டைய எகிப்தியர்கள் தங்கள் முதல் பெரிய பிரமிடுகளை நிர்மாணித்த அதே நேரத்தில், மெசொப்பொத்தேமியர்கள் நினைவுச்சின்ன கோயில்களையும் ஜிகுராட்களையும் கட்டிக்கொண்டிருந்த அதே நேரத்தில், தெற்காசியாவின் ஹரப்பன்கள் - சிந்து சமவெளி நாகரிகம் என்றும் அழைக்கப்பட்டனர் - பாரிய சுடப்பட்ட செங்கல் வீட்டு வளாகங்களை அமைத்து, விரிவான கால்வாய் அமைப்புகளை வெட்டுகிறார்கள். நாகரிகத்தின் திடீர் வீழ்ச்சி பண்டைய உலகின் பெரிய மர்மங்களில் ஒன்றாகும். இப்போது, முதன்முறையாக, விஞ்ஞானிகள் ஒரு பண்டைய ஹரப்பனின் மரபணுவை ஆய்வு செய்துள்ளனர். சமூகம் ஏன் சரிந்தது என்பதைப் பற்றி கண்டுபிடிப்புகள் சிறிதளவே வெளிப்படுத்துகின்றன, ஆனால் அவை அதன் கடந்த காலத்தையும் நவீன இந்தியர்களில் அதன் தொடர்ச்சியான மரபணு மரபுகளையும் வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகின்றன. "சிந்து சமவெளி நாகரிகம் நீண்ட காலமாக ஒரு புதிரானது" என்று பெர்க்லியின் கலிபோர்னியா பல்கலைக்கழகத்தின் மக்கள்தொகை மரபியலாளர் பிரியா மூர்ஜனி கூறுகிறார், அவர் ஆய்வில் ஈடுபடவில்லை. "எனவே [அதன்] வம்சாவளி மற்றும் வரலாற்றைப் பற்றி அறிந்து கொள்வது மிகவும் உற்சாகமானது." சிந்து சமவெளி நாகரிகம் சுமார் 3000 பி.சி.இ. மற்றும் சுமார் 1700 B.C.E. அதன் உயரத்தின் போது, அது இன்று வடமேற்கு இந்தியா மற்றும் கிழக்கு பாகிஸ்தானின் சில பகுதிகளிலும் நீண்டுள்ளது. 1820 களில் தொடங்கி பாகிஸ்தானில் பஞ்சாப் மாகாணத்தில் அகழ்வாராய்ச்சி செய்யப்பட்ட அதன் முதல் தளங்களுக்குப் பிறகு இது மாற்றாக ஹரப்பன் நாகரிகம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. பண்டைய எகிப்து மற்றும் மெசொப்பொத்தேமியாவுடன், இது உலகின் முதல் பெரிய அளவிலான நகர்ப்புற விவசாய சங்கங்களில் ஒன்றாகும், இது ஐந்து மத்திய நகரங்களில் 1 மில்லியன் முதல் 5 மில்லியன் மக்கள் வரை எங்காவது பெருமை பேசுகிறது. சிந்து சமவெளியில் இருந்து நூற்றுக்கணக்கான எலும்புக்கூடுகள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டிருந்தாலும், பிராந்தியத்தின் வெப்பமான காலநிலை பிற ஆரம்பகால நாகரிகங்களின் வரலாற்றைக் கண்டுபிடிப்பதில் கருவியாக இருந்த மரபணுப் பொருளை விரைவாக அழிக்கிறது. இருப்பினும், சமீபத்திய ஆண்டுகளில், விஞ்ஞானிகள் உள் காதுகளின் பெட்ரஸ் எலும்பில் வழக்கத்திற்கு மாறாக அதிக அளவு டி.என்.ஏ இருப்பதைக் கண்டறிந்துள்ளனர், இதனால் அவை சீரழிந்த எலும்புக்கூடுகளில் கூட பயன்படுத்தக்கூடிய மரபணுப் பொருள்களைக் கண்டுபிடிக்க அனுமதிக்கின்றன. ஹார்வர்ட் பல்கலைக்கழகத்தின் மரபியலாளர் டேவிட் ரீச் மற்றும் இந்தியாவின் புனேவில் உள்ள டெக்கான் கல்லூரியில் தொல்பொருள் ஆய்வாளர் வசந்த் ஷிண்டே தலைமையிலான குழு, சிந்து மாதிரிகள் மூலம் நம்பிக்கைக்குரிய நுட்பத்தை முயற்சிக்க முடிவு செய்தது. பண்டைய டி.என்.ஏவை ஒன்றிலிருந்து பிரித்தெடுப்பதற்கு முன்பு, அவை 60 க்கும் மேற்பட்ட எலும்புத் துண்டுகள், ஏராளமான பெட்ரஸ் எலும்புகள் உட்பட மாதிரிகள் எடுத்தன. ஒப்பீட்டளவில் முழுமையான மரபணுவை ஒன்றாக இணைக்க அவர்கள் மாதிரியை 100 க்கும் மேற்பட்ட முறை வரிசைப்படுத்த வேண்டியிருந்தது. "ஒரே மாதிரியிலிருந்து பண்டைய டி.என்.ஏவைப் பெறுவதற்கு நாங்கள் மேற்கொண்ட மிக தீவிர முயற்சி இது என்பதில் சந்தேகமில்லை" என்று ரீச் கூறுகிறார். மாதிரி நபர், பெரும்பாலும் அவரது டி.என்.ஏவை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒரு பெண், நவீனகால டெல்லிக்கு வடமேற்கே 150 கிலோமீட்டர் தொலைவில் உள்ள ராகிகரி எனப்படும் சிந்து தளத்தில் டஜன் கணக்கான பீங்கான் கிண்ணங்கள் மற்றும் குவளைகளுக்கு இடையில் புதைக்கப்பட்டார். தொல்பொருள் சான்றுகள் அவர் 2800 முதல் 2300 வரை பி.சி.இ. ஈரான் மற்றும் துர்க்மெனிஸ்தானில் உள்ள தளங்களில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட 11 நபர்களிடமிருந்து அவரது மரபணு டி.என்.ஏவுடன் நெருக்கமாக பொருந்தியது, அங்கு நிலைமைகள் சிறந்த டி.என்.ஏ பாதுகாப்பிற்கு சாதகமாக உள்ளன. (அந்த நபர்கள் தெற்காசியர்களின் மக்கள்தொகை வரலாற்றை பட்டியலிடப் பயன்படுத்தப்படும் 523 பண்டைய டி.என்.ஏ காட்சிகளின் தொகுப்பைச் சேர்ந்தவர்கள், இன்று அறிவியலில் வெளியிடப்படுகிறார்கள்.) சிந்து நாகரிகம் அந்த பிராந்தியங்களுடன் வர்த்தகம் செய்ததையும், அந்த 11 நபர்களும் தங்கள் பிராந்தியங்களில் புதைக்கப்பட்ட மற்றவர்களுடன் மரபணு ரீதியாக மிகவும் குறைவாகவே இருந்தனர் என்பதையும் அறிந்த ரீச் மற்றும் சகாக்கள் அவர்கள் ஹரப்பன் குடியேறியவர்கள் என்று முடிவு செய்தனர். இப்போது சிந்து மரபணுக்களின் வங்கியில் 12 நபர்கள் வலுவாக இருப்பதாக கருதப்படுகிறது, ஆராய்ச்சியாளர்கள் தங்கள் மரபணு கையொப்பங்களை யூரேசியாவின் பிற பண்டைய நாகரிகங்களிலிருந்தும் நவீன மக்களிடமிருந்தும் டி.என்.ஏ உடன் ஒப்பிட்டனர். இதன் விளைவாக சிந்துவின் குடும்ப மரம் கிட்டத்தட்ட 4000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நாகரிகம் சரிந்த போதிலும், அதன் மரபணு பங்கு இன்று இந்தியாவில் வாழும் பெரும்பாலான மக்களின் அடிப்படையாக அமைகிறது என்று குழு இன்று கலத்தில் தெரிவிக்கிறது. ரீச்சின் தலைமையிலான அறிவியல் ஆய்வறிக்கை, வட இந்தியாவிலிருந்து நவீன மக்கள் யூரேசிய புல்வெளியில் இருந்து மேய்ப்பர்களுடன் பழங்கால இனப்பெருக்கத்தின் மரபணு அடையாளங்களையும் தாங்கி நிற்கிறது, இது வட ஆசியா முழுவதும் பரந்து விரிந்து 2000 பி.சி.இ. அந்த புல்வெளி மேய்ப்பர்கள் ஐரோப்பிய டி.என்.ஏவை முந்தைய இனப்பெருக்கம் நிகழ்வுகளிலிருந்து கொண்டு சென்றனர், ஆசிரியர்கள் குறிப்பிடுகிறார்கள், ஐரோப்பியர்கள் மற்றும் தெற்காசியர்களுக்கிடையில் ஒரு முறை குழப்பமான மரபணு இணைப்பை விளக்குகிறார்கள். அடுத்த சில ஆயிரம் ஆண்டுகளில், வடக்கு மற்றும் தென்னிந்தியாவில் உள்ள குழுக்கள் ஒன்றிணைந்தன, இது நவீன மக்களின் சிக்கலான மூதாதையர் கலவைக்கு வழிவகுத்தது. ஒரு ஆச்சரியம் பண்டைய ஈரானியர்களுடன் தொடர்புடைய டி.என்.ஏவைப் பற்றியது, இது முன்னர் நவீன தெற்காசியர்களில் பரவலாகக் காணப்பட்டது. இந்த கண்டுபிடிப்பு மானுடவியலாளர்களிடையே ஒரு பிரபலமான நம்பிக்கையை ஆதரிப்பதாகத் தோன்றியது - இது நவீன ஈரானை உள்ளடக்கியது மற்றும் சுமார் 10,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு சுற்றித் திரியத் தொடங்கிய உலகின் முதல் விவசாயிகளுக்கு வழிவகுத்தது - இது ஒரு கட்டத்தில் கிழக்கு நோக்கி நகர்ந்து தெற்காசியத்துடன் கலந்தது வேட்டைக்காரர்கள், இந்திய துணைக் கண்டத்திற்கு விவசாயத்தை அறிமுகப்படுத்துகிறார்கள். ஆயினும், புதிய ஆய்வு, சிந்து தனிநபர்கள் மற்றும் நவீன இந்தியர்கள் இருவரிடமும் ஈரானிய தொடர்பான டி.என்.ஏ உண்மையில் ஈரானில் விவசாயத்தின் வளர்ச்சியை சுமார் 2000 ஆண்டுகளில் முன்னறிவிக்கிறது. வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், ஈரானிய தொடர்பான டி.என்.ஏ 12,000 ஆண்டுகள் பழமையான வேட்டைக்காரர்களுடன் இனப்பெருக்கம் செய்வதிலிருந்து வந்தது, சமீபத்திய விவசாயிகள் அல்ல, ரீச் விளக்குகிறார். இந்தியாவின் வாரணாசியில் உள்ள பனாரஸ் இந்து பல்கலைக்கழகத்தின் உயிரியல் மானுடவியலாளர் ஞானேஷ்வர் ச ub பே கூறுகையில், “விவசாயத்தில் சுயாதீனமான சாகசங்கள் இருந்திருக்கலாம். ஒரு விளக்கம், பண்டைய தெற்காசியர்கள் தங்கள் அண்டை நாடுகளிடமிருந்து விவசாய முறைகளை அவர்களுடன் இனப்பெருக்கம் செய்யாமல் கற்றுக்கொண்டதாக இருக்கலாம் என்று அவர் குறிப்பிடுகிறார். என்ன நடந்தது என்பதைக் கண்டுபிடிப்பதற்கு மேலும் தொல்பொருள் பணிகள் மற்றும் பிராந்தியத்தில் இருந்து அதிகமான பழங்கால டி.என்.ஏ மாதிரிகள் தேவைப்படும் என்று ச ub பே கூறுகிறார். "ஆய்வின் கண்டுபிடிப்புகள் மிகவும் உற்சாகமானவை, ஆனால் இது கதையின் ஆரம்பம் மட்டுமே."
Ancient DNA from the Indus Valley Civilization was found in this individual buried at India’s Rakhigarhi archaeological site.
VASANT SHINDE
Genome of nearly 5000-year-old woman links modern Indians to ancient civilization
At roughly the same time that ancient Egyptians were constructing their first great pyramids and Mesopotamians were building monumental temples and ziggurats, the Harappans of South Asia—also known as the Indus Valley Civilization—were erecting massive baked brick housing complexes and cutting elaborate canal systems. The civilization’s abrupt downfall remains one of the great mysteries of the ancient world. Now, for the first time, scientists have analyzed the genome of an ancient Harappan. The findings reveal little about why the society collapsed, but they illuminate both its past and its continuing genetic legacy in modern Indians.
“The Indus Valley Civilization has been an enigma for a long time,” says Priya Moorjani, a population geneticist at the University of California, Berkeley, who wasn’t involved with the study. “So it’s very exciting to … learn about [its] ancestry and history.”
The Indus Valley Civilization emerged sometime around 3000 B.C.E. and had collapsed by about 1700 B.C.E. During its height, it stretched across much of what is today northwestern India and parts of eastern Pakistan. It is alternatively known as the Harappan civilization, after the first of its sites to be excavated in Punjab province in Pakistan beginning in the 1820s. Along with ancient Egypt and Mesopotamia, it was among the world’s first large-scale urban agricultural societies, boasting somewhere between 1 million and 5 million inhabitants across five central cities.
Although hundreds of skeletons from the Indus Valley have been uncovered, the region’s hot climate rapidly destroys the genetic material that has been instrumental in tracing the history of other early civilizations.
In recent years, however, scientists have learned that the petrous bone of the inner ear contains an unusually high quantity of DNA, allowing them to locate usable genetic material even in otherwise degraded skeletons. A team led by geneticist David Reich at Harvard University and archaeologist Vasant Shinde at Deccan College in Pune, India, decided to try the promising technique with Indus specimens. They sampled more than 60 skeletal pieces, including numerous petrous bones, before they were able to extract ancient DNA from one. Then they had to sequence the sample more than 100 times to piece together a relatively complete genome.
“There’s no doubt this is the most intensive effort we’ve ever made to get ancient DNA from a single sample,” Reich says.
The sampled individual, most likely a woman based on her DNA, was buried among dozens of ceramic bowls and vases in an Indus site known as Rakhigarhi, about 150 kilometers northwest of modern-day Delhi. Archaeological evidence suggests she lived sometime between 2800 and 2300 B.C.E. Her genome closely matched DNA from 11 other individuals who had been found at sites in Iran and Turkmenistan, where conditions favor better DNA preservation. (Those individuals belong to a set of 523 ancient DNA sequences used to chart the population history of South Asians and published today in Science.)
Knowing that the Indus civilization traded with those regions, and that those 11 individuals had little in common genetically with others buried in their regions, Reich and colleagues concluded they were likely Harappan migrants.
Now working with a bank of Indus genomes presumed to be 12 individuals strong, the researchers compared their genetic signatures to DNA from other ancient civilizations in Eurasia as well as modern populations. A resulting Indus family tree revealed that although the civilization collapsed nearly 4000 years ago, its genetic stock forms the basis of most people living in India today, the team reports today in Cell.
The Science paper, also led by Reich, notes that modern people from North India also bear the genetic marks of ancient interbreeding with herders from the Eurasian steppe, a vast grassland that stretches across northern Asia, moving southward around 2000 B.C.E. Those steppe herders carried European DNA from previous interbreeding events, the authors note, explaining the once-perplexing genetic link between Europeans and South Asians. Over the next few thousand years, the groups in north and south India intermixed, leading to the modern population’s complex ancestral mix.
One surprise concerns DNA related to ancient Iranians, which was previously found to be prevalent in modern South Asians. The finding seemed to back a popular belief among anthropologists that migrants from the Fertile Crescent—which comprises modern-day Iran and gave rise to the world’s first farmers who began to rove about 10,000 years ago—moved east at some point and mixed with South Asian hunter-gatherers, introducing agriculture to the Indian subcontinent. Yet the new study suggests the Iranian-related DNA in both the Indus individuals and modern Indians actually predates the rise of agriculture in Iran by some 2000 years. In other words, that Iranian-related DNA came from interbreeding with 12,000-year-old hunter-gatherers, not more recent farmers, Reich explains.
“It seems likely there were independent advents of farming,” says biological anthropologist Gyaneshwer Chaubey at Banaras Hindu University in Varanasi, India, who wasn’t involved with the study. One explanation, he notes, might be that ancient South Asians learned farming practices from their neighbors without interbreeding with them.
Figuring out exactly what happened will require more archaeological work and more ancient DNA samples from across the region, Chaubey says. “The findings from the study are extremely exciting, but this is just the beginning of the story.”
No comments:
Post a Comment