Tuesday, July 30, 2019

சிந்து சமவெளி நாகரீகத்தில் பிறகு பழமையான சிவலிங்கங்கள்

Sankara Narayanan G
https://www.facebook.com/sankaran.ganapathy.3/posts/10153910109032499
சிந்து சமவெளி நாகரீகத்தில் கிடைத்த பல பொருட்களுக்குப் பிறகு வரலாற்றுக்காலத்தில் கிடைத்த சிவலிங்கங்களில் மிகப் பழமையான லிங்கங்களாகக் கருதப்பெறுபவை மூன்று லிங்கங்கள். இவை அலாஹாபாத்தின் அருகிலுள்ள பீடா, மதுரா மற்றும் ஆந்திரத்திலுள்ள குடிமல்லம் ஆகிய இடங்களிலிருந்து கிடைத்தவை. இவற்றுள் காலத்தால் பழமையானதாகக் கருதப்பெறுவது பீடாவில் கிடைத்த சுடுமண்ணாலான லிங்கம். கிட்டத்தட்ட ஐந்து முகங்களோடு எந்தையின் ஐந்து முகங்களை நினைவுபடுத்துவதைப் போல கிடைத்த இந்த லிங்கத்தின் காலம் பொயுமு இரண்டிலிருந்து பொயு ஒன்று வரையாக நிர்ணயிக்கப்பெற்றிருக்கிறது. c பொயு ஒன்றாகவும் குடிமல்ல லிங்கம் பொயு ஒன்றிலிருந்து இரண்டாகவும் கருதப்பெறுகிறது.

Gudimallam linga(ca. 1st cent BCE), 
Ekamukha linga (Mathura), 
terracottaPancamukha linga (Bhita, ca. 1st cent. BCE – 2nd Cent. CE)

  

                                 Linga-Mathura-Museum




 பீடாவில் கிடைத்த சுடுமண்ணாலான லிங்கம்.
Terracotta Panchamukha linga.Bhita, ca. 2nd cent. BCE - 2nd Cent. CE (After Fig. 6.2 Fig. 2.2, Fig. 5.1, Fig.3.1 and 3.2 in: Gayatri, Manola K., Interpreting symbolism of the Linga: Contrasting Freudian analysis with ideas of the Indian Linga Cult.

Click the image to open in full size.
குடிமல்லம்
Three views of the Bhita lingam: stone. ca. 1st cent. BCE

“The Dhruvaberas in all Siva temples is the Lingasurmounted upon the Yoni or the piṇḍikā (pedestal)...In the praise of Skambha, we meet with the following passages, namely, 'Where Skambha, generating broughtPurāṇapurusha into existence' and 'Skambha in the beginning shed forth that gold (hiraya, out of whichHirayagarbha arose) in the midst of the world' and lastly 'He who knows the golden reed standing in the waters is the mysterious Prajāpati.' From the first two of the three passages quoted above, we see that one of the functions of Skambha is to beget Hirayagarbha, or Purāṇapurusha, the god of reproduction. He pours forth his golden seed in begetting Prajāpati. The original of the third passage runs thus: Yo vetasam hirayayam tishhantam salile veda sa vai guhyah Prajāpatih.

“...a brief account contributed by Mr. RD Banerji to the Annual of the Director General of Archaeology for 1909-1910. About the linga of Bhita Mr. Banerji writes, 'The top of it is shaped as the bust of a male holding a vase in his left hand, while the right is raised in the abhaya mudrāposture. Below this bust, where the waist of the figure should have been, are four human heads, one at each corner. From the mode of dressing the hair and the large rings worn in the lobes of the ears, it appears that these are the busts of females. They are more or less defaced, but still retain sufficient detail to admit of identification. The upper part of the head of the male is broken, only the portion below the nose being extant. The male figure wears a loth which is thrown over the left shoulder, the folds being shown by a double line running over the breast. The vase held in the left hand resembles to some extent, the ointment vessel found in the figures of Bodhisatvas of the Gandhara school. The left ear of the male figure bears the circular pendants, which may be earrings. In front, immediately below the heads of two females, the phallus is marked by deeply drawn lines. To the upper left of this is the inscription...The lower part of the stone is shaped as a tenon to be fitted in a mortice. The inscription is in a good state of preservation, and with the exception of the last three letters, can be deciphered very easily.' The translation of the inscription is given by Mr. Banerji as follows: 'The linga of the sons of Khajahuti, was dedicated by Nagasiri, the son of Vasehi. May the deity be pleased.' (The text of this inscription reads as follows: Khajahuti putanam l[im]go patihāpito vāsehi-putena Nagasirinā piyayta[m] d[e]vatā.). From the description given by Mr. Banerji it is evident that it is a Mukhalinga having five faces corresponding to the īśāna, Tatpurusha, Aghora, Vāmadeva andSadyojata aspects of Śiva. In the description of Mukhalingas given...the face representing īśāna should be on the top, while the other four should face the east, south, west and north respectively. The four faces of the four corners which Mr. Banerji believes may be of females are really those of male figures...With the help of the (inscription) characters, Mr. RD Banerji has correctly guessed the age of the Linga to be the first century BCE. The second most ancient Linga is the one discovered …at Gudimallam.”(Gopinatha Rao, TA, 1916, Elements of Hindu iconography, Madras, Law Printing House, 1914 - 1916. - 2 vols,pp.56-57, 63-65).

The inscription on the Bhita linga is remarkable because it attests the use of Brahmi script in ca. 1st cent. BCE. The shape of the linga is remarkable because of the five faces ligatured to the linga, making it apancamukha linga,linga with 5 faces’. While RD Banerji explains the five faces as related to īśāna, Tatpurusha, Aghora, Vāmadeva and Sadyojata aspects of Śiva, an alterntive archaeometallurgical explanation is possible in the context of Harappa Script tradition.

In the context of decipherment of Harappa Script hieroglyphs on Gudimallam linga, it has been noted that the linga was a promulgation of mintwork. It was also shown that the weltanschauung of the civilization was: work is worship. In Harappa Script tradition, kole.l ‘smithy, forge’ is kole.l ‘temple’. Thus, the sons of Khajahuti who installed the Bhita pancamukha linga signify the metalwork with pancaloha ‘alloy of five metals’. This identification of smithy/forge (kole.l) as a temple (kole.l) is exemplified in the Lignayata tradition pronounced by Basava: kāyakave kailāsa, ‘work is heaven, Kailāsa, the abode of Śiva’.
Just as Gudimallam linga signifies mintwork, Bhita linga with panchamukha ‘five faces’ signifies work withpancaloha ‘five metals’. Pancaloha is an alloy of five metals: gold, silver, copper, tin, and zinc.
The passages in the sacred metaphors of Vedic tradition provide the link of Skambha (exemplified bylinga) with hiraya, ‘gold’: 1. 'Where Skambha, generating brought Purāṇapurusha into existence'; 2. 'Skambha in the beginning shed forth that gold (hiraya, out of which Hirayagarbha arose) in the midst of the world' and 3. Yo vetasam hirayayam tishhantam salile veda sa vai guhyah Prajāpatih. Trans. 'He who knows the golden reed standing in the waters is the mysterious Prajāpati.'

The linga of Gudimallam and the linga of Bhita are installed in the āgama tradition of worship in a temple.

பண்டை தமிழ்ர் ஒழுக்கம் சட்டம்













சங்க தமிழர் வழிபாடும் நம்பிக்கைகளும்


















தமிழின் பெயரில் தொல்லியல் மோசடிகள்

இணையத்தில் சுற்று வரும் இந்த மணியில் உள்ளது  16 -9 ஆம் நூற்றாண்டின் எழுத்துக்கள்


தமிழ் பற்றாளர் பெயரில் மத்திய அரசை பைத்தியக்காரத்தனமாய் இது போல மோசடி வைத்து விமர்சிக்கவும் செய்கின்றனர்

Sankara Narayanan G 19 ஆம் நூற்றாண்டின் எழுத்துக்கள்
2

மணி மணிவண்ணன் இந்த மணியில் உள்ள எழுத்துகள் பிற்காலச் சோழருக்குப் பின்பு தமிழகமெங்கும் பரவிய தமிழ் எழுத்துகளில் உள்ளன. இது உறுதியாக இடைச்சங்கப் பாண்டியர் காலத்து மணி அல்ல. மேலும் இதில் குறிப்பிட்டுள்ள முகைய்யத்து என்ற இஸ்லாமிய வணிகர் இடைச்சங்கப் பாண்டியர் காலத்தில் வாழ்ந்திருக்க முடியாது.
8
தமிழ் எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்ட கப்பல் மணி
இடைசங்க பாண்டியர் கால கப்பல் மணி தமிழ் எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்டது. உள்ள இடம் நியூசிலாந்து அருங்காட்சியகம். 1846 ஆம் ஆண்டு பாதிரியார் வில்லியம் கொலென்ஸோவால் மவுரி இன பழங்குடி பெண் உருளைக்குழங்கு அவித்துக் கொண்டு இருந்த வேலையில் அவரிடம் ஒரு சட்டியை குடுத்துவிட்டு இந்த கப்பல் மணியை பெற்றார். அந்த பெண்மணி இந்த கப்பல் மணியை தனது மூதாதையர் மரத்தின் வேர் தோண்டும் வேலையில் கன்டுபிடித்ததாகவும் பல தலைமுறை கள் கடந்து பாவனையில் இருந்ததாகவும் தெரிவித்தார்.
இந்தக் கப்பல் மணியின் உண்மையான வயதும் மறைக்கப் பட்டிருக்கிறது அதே போல் இதை மொழி பெயர்த்தவரும் தமிழ் வட்டெழுத்துக்களை தவறாகவோ இல்லை வேண்டுமென்றோ மாற்றி மொழிபெயர்த்துள்ளார்.
தமிழ் ஆர்வலர் கவனத்திற்கு. தமிழன் கால் படாத கண்டமே இல்லை சங்ககாலம் தொட்டு.
-----------------------------------------------------------------------
- தமிழர் சேவை சங்கம் TSS
கப்பல் மணி 

Tamil bell

From Wikipedia, the free encyclopedia
Jump to navigationJump to search

Bell with its inscription and translation
The Tamil Bell is a broken bronze bell discovered in approximately 1836 by missionary William Colenso. It was being used as a pot to boil potatoes by Māori women near Whangarei in the Northland Region of New Zealand.
The bell is 13 cm long and 9 cm deep, and has an inscription. The inscription running around the rim of the bell has been identified as old Tamil. Translated, it says "Muhayideen Baksh’s ship’s bell". Some of the characters in the inscription are of an archaic form no longer seen in modern Tamil script, thus suggesting that the bell could be about 500 years old, possibly from the Later Pandya period.[1] It is thus what is sometimes called an out-of-place artefact.

Bell from a different source
Indologist V. R. Ramachandra Dikshitar states in his The Origin and Spread of the Tamils that ancient Tamil sea-farers might have had a knowledge of Australia and Polynesia.[2] The discovery of the bell has led to speculation about a possible Tamil presence in New Zealand, but the bell is not in itself proof of early Tamil contact with New Zealand'.[3] Seafarers from Trincomalee may have reached New Zealand during the period of increased trade between the Vanni country and South East Asia. The bell might have been dropped off the shore by a Portuguese ship, whose sailors had been in touch with the Indians.[4] Also, a number of Indian vessels had been captured by the Europeans during the period; thus, another possibility is that the bell might have belonged to such a wrecked vessel, cast away on the New Zealand shores.[5]